            Эл явдал гарахаас арван жилийн өмнө Тегераны баруун хойт захын нэгэн хороололд агаар тунгалаг, саруулхан өдрийн үд хирд мойле мод битүү таримал, гоо дагинын царай луугаа адил тансаг сайхан цэцгийн мандлаар чимсэн цэцэрлэг доторхи, ордны урд талын талбай дээр хоёр хүүхэд наадж байны нэг нь бүстэй, нөгөө нь бүсгүй ажээ. Жаал охин, хонгор хөхөлтэй, цэнхэр нүдтэй, нимгэн уруул бүхий цайвар шаргалдуу хөмсөгтэй эргэтэй жаал нь охинтойгоо нилээн төстэй аж. Мөн баяраар дүүрэн түүний царайд, ухаан авхаалж тодорчээ. Ордны сэхээвчнээ хоёр авхайтан хүүрнэн байлаа. Тэдний нэг нь ахимаг, дунд зэргийн нуруутай, уйдсан цайвар царайтай энэ байдлыг ажваас онцын авхаалж үл заяасан тул мэхэлье гэвэл олон үг гарздах хэрэггүй аж. Нөгөө дэх нь чилгэр өндөр нуруутай, боровтор царайтай, том хүрэн нүдтэй ухаалаг, амьдрал мэддэг авгай байлаа.

            Тэрээр:

- Хараач, ханум ф… хүүхдүүд бие биендээ яасан хайртай байна вэ? гэтэл нэг дэх авгай:

- Ёстой яг даа, Ханум аа, танай хүү манай охин хоёр өвөр хоорондоо нэг л гоц юмаа. Танай хүүг ирээд тоглоод явтал Мэин түр ч зүгээр суухгүй юм.

- Энэ холбоог, манай хүү, танай охин хоёрын аз жаргалан гагнаас болгож бурхан өршөөгөөсэй дээ.

            Ханум ф… үл мэдэг мурилзан:

- Бурхан өршөөнө, үзнэ дээ гэж хэлсэнд хоёр дахь авгай хэлсэндээ харуусан мэр бушуухан:

- Ханум минь дэмий бүү санаа зов. Миний хүү чамайг түгшээхгүй. Хүү минь ч гэсэн, би ч гэсэн чамд, хэзээ ч энэ мэтийн санал тавьж байхаа болъё гэсэнд ханум ф…

- Яалаа гэж дээ хөө, би бол ч энэ маань биелээсэй гэж л хүсэх байна. намайг нөхөртэйгээ яаж байдаг гэж санана. Хязгааргүй үнэнч хүн… цаг тулаад ирэх дээр бидэнд нэмэр болохгүй бол уу гэж айх юм гэсэнд хоёр дахь хатан:

- Сахиус минь, энэ талаар одоо бодсон юм алга, бидний байдал иймэрхүү байвад хойшид ч бодохын хэрэг даан ч үгүй гэж нэг л уйтгартай дуугарлаа.

            Энэ үгс ханум ф… -ыг хатгаад авсан учраас:

- За за, энэ асуудал чухал бус. Иншаала, цаг нь болох дээр сайнаар учрыг нь олно… гэсэндээ даруйхан ярианыхаа өнгийг өөрчилж, талархалтайгаар:

- Хоёр хүүхдээ сайн хар даа тоглоомондоо бүр улайрч орхижээ. Ямар ч юм түүнээс нь хагацуулж, өөр юм хий гэж шахаж чадахгүй байх аа.

            Хоёрдугаар хатагтай нөгөөдхийнхөө юу ярьж буйг бараг сонсолгүй өөрөө мэдэлгүй:

- Ёстой ёстой … гэв.

            Хоёр дахь нь ханум ф…-ын бэргэн билээ.

            Ханум ф… нь дээд давхаргын нэгэн хүнтэй нөхцсөн ажээ. Залуу насандаа энэ хүн сохор зоос ч үгүй байж. Гэсэн ч аливаа заль мэхээр хөлжиж, “Биеэ даасан хөрөнгөтэй” болж, одоо жилдээ 15-50 мянган туманы орлоготой билээ. Энэ мэт этгээдүүд өчнөөн бүтэлгүй явдал хийвч, цөхрөлтгүй зүтгэсээр дээгүүр байранд гарчихаад урьдын явдлаа мартаж, аз заяа дутаж хөрөнгө чинээнээсээ салсан ах дүү нараа ч мэдэхийг үл хүсэх болтлоо өнгөрсөн байдлаа үзэн яддаг. Тэд өөр ажил эрхэлжээ. Орчин үеийн перс хүнийг нэр хүндтэй болгох арга бол зохих этгээдэд их хахууль өгөх явдал мөн бөгөөд тэгснээрээ аль нэг яамны мундаг хулгайч нарын нэг буюу томоохон дарга болж, төрийн чухал албанд суудаг байна.

            Түүний эхнэр, хайртай ханум ф… нь “их” нөхөр шигээ \түүнтэйгээ эгнэх юм байхгүй\ ховдог овжин бус жирийн ч олны ч ажилд учрыг олдоггүй, ёстой перс хүүхэн мөн бөгөөд бусад хүн болгоныг сонждог, нөхөртэй нь хамт хөдлөгсөд бүлэглэсэн хулгайч нар, өөрийн гэрээс өөр орчинг үл мэднэ.

            Арван хоёр жилийн өмнө ахындаа байхад нь нэгэнтээ, хэд хэдэн авгай тэднийд иржээ. Жимс идэж, амтат ус ууж байгаад явсан байна. гурван өдрийн дараа,

- Таны төлөө хурим хийсэн, хүнтэй суулгасан гэж шивэгчнээсээ сонсжээ.

            Тэр үедээ Мелек-Таж-ханум нэртэй байсан ханум ф…, өөрий нь юү хүлээж байгааг мэдэж байсан болов уу гэж та нар бодож мэднэ. Үгүй шүү гурван өдрийн дараа холбогдох ёслол дээр элий балай “За” гэж хэлүүлчихээд, түүний гэрийнхэнд бас хадмынх нь садан төрөл үл таних авгай нар сүүх тэргэнд суулгаж хадамлажээ.

            Ялзарсан нөхөртэйгээ мөр нийлэн амьдарч байгаад хөөрхөн охин төрүүлж өгсөндөө Мелек-таж-ханумын хамаг аз жаргал буй.

            Ф… эс сальтанэ-ийн урхинд гэнэт орсон заяа муут ухаан өчүүхэн энэ хүүхэн хайр сэтгэл гэж юу болохыг ойлгоогүйн дээр амт шимтий нь ч мэдэж чадаагүй нь тодорхой. Амьтны хоёр үр бие биенээ талархаж уулзах бүр хэлэлцсэн үг болгондоо баярлаж, дотно байхыг шуналтайяа эрэлхийлэн байдгийг сайхь авгай таамагласан бол уу?

            Гагцхүү өөрөө жаргаж байж бусдын жарган буйг мэддэг, гагцхүү өөрөө зовлон амсаж байж, бусдынхаа тэгж буйг мэддэг биз ээ. Тийнхүү машинаар шүнгэнэж явдаг архичин баячуул, дөчин найман цагийн турш юу ч идээгүй ядуугийн зовлонг эс мэднэм.

            Чухамхүү энэ явдал Мелек-таж-ханумд тохиолджээ. Учир юу гэвэл: тэр авгай өнчирч ахындаа байсан үеэ дурсахыг больж, хувь заяа- ахуй байдал нь өөрчлөгдөхүйд ахыгаа умартаж, заримдаа бүтэн сараар ч нэрий нь дурсахаа больсон байна.

            Ингэхлээр түүнийг, ноён ф…-д үл тохирох хос гэж хэлж болохгүй нь.

            Бидний энд үгүүлсэн тэр өдөр, ахын нь эхнэр, Мелек-таж-ханум ба түүний нөхөртэй уулзах гэж ирсэн нь тэр байжээ. Энэ хоёр авгайн ярилцсан нь зарим талаараа бидэнд үл болсон учраас, цаашид юу ярилцсаныг сонсохоо больж, хоёр хүүхдийн юу хийж байгааг харъя.

            Сэхээ зайгүй хөөцөлдөн наадаж буй хоёр хүүхдийн нэгийг Мэин, нөгөөг ферох гэнэ. Тэнгэр цөмөрч тэр хоёрт хамаг зовлон ирлээ ч тэд толгойгоо татахгүй тоглох бий. Гагцхүү ядарсан цагтаа л тоглоомоо орхино байх шүү.

            Бага үеийн ядрал гэгч онцын ярвигтай эд биш гэдгийг хэн бүхэн мэднэ.

            Эхлээд ажихад, бүстэй бүсгүй хоёр жаал аль ч газрын хүүхэд адил наадаж байгаа харагдана. Хэрэв тэдэн рүү нарийвчлан ялангуяа ферох \эрэгтэй нь\ рүү анхаарваас, түүний царайд зарим үе баярын цог заль бадарч буйг нөгөө талаар гэнэт гуниг бүрхэж байгааг үзэх байлаа.

            Яагаад тэр вэ?

            Ферох балчир энэ үедээ Мэинд дурлаж гэвэл хүн эс үнэмших дэмий үг болно. Арван нэг буюу арван хоёр настай хүүхэд, мөн тийм жаахан охинд яаж дурлаж болох вэ гэж нэг хэсэг нь зад эсэргүүцэн уурлах буй заа. Тэгтэл бидэнд бол энэ асуудал нь ил учир шууд хэлье. Үнэхээр Ферох энэ үеэс эхлэн Мэинтэй ойр дотно холбоотой болсныгоо ойлгож байсан бөгөөд охины баясал түүнийг хөгжөөн, гомдох, аягүйцэх нь хүүгийн зүрхийг сэглэн урж байлаа. Үүнийг ямар санаа гэх вэ? Ямар ч сэжиг харгүйгээр ингэж хязгааргүй, ойр дотно болсныг юу гэж нэрлэвэл зохих вэ? Хөндлөнгийн хүн ч гэсэн цэврээр үл барам ариун нандин хайр сэтгэл гэх бус уу?

            Ферох, дэнгийн эрвээхэй мэт Мэиний хажууд эргэлдсэн байна. Мэинийн оюу мэт цэнхэр нүд заримдаа түүний хүрэн нүдний харцтай тулгарна. Тэр үеэс Ферохын бүсгүй найзын нүднээс цахилгаан оч үсэрч, түүний зүрхэнд нэвтрэн байжээ. Ферох бүр нусгай жаал ч атугай, дурлахын зовлон амсаж, хэрхэхээ ч үл мэдэн, дэмий л ойр дотно байхыг эрэлхийлэх болсон ажгуу. Мэин түүнийгээ түлхэж уцаарлахгүй, хөдлөх зангах бүрий нь гүнээ амтархан, баясан хариулна. Ферохтой хамт байх түүнд сайхан аж.

            Мэин гүйж харайсаар ядарч, сандал дээр унадхийн суув. Ферох ч хажууд нь ирэв.

            Ферох, Мэиний хэрхэн ядарсныг хараад, түүнийг тэвэрч толгойгий нь цээжиндээ наалдуулав.

            Мэиний хонгор үс задран унжиж цасан цагаан мөрий нь хучлаа. Гоо царайгий нь хар харсаар, нэгэн зүйл хачин болохыг ухаарваас түүний зүрх догдлон булгилжээ. Иймд Ферох Мэинийг цээжиндээ улам наалдуулан тэвэрч, саран мэт тунгалаг сайхан царайгий нь ойртуулсаар уруулы нь үнссэнээ:

            - Иш, аги чамд яасан их дурлаж байна аа? гэжээ.

* * *

Дөрөвдүгээр бүлэг: ШАТ

            Долоон жил өнгөрөв. Шөнийн цаг агаар нэн тунгалаг. Огторгуйн уудамд сарны гэрэл гийсэн тул ганц ч од үл үзэгдэнэ. Яг ийм шөнө найдвар байхгүй атлаа, сэтгэл алдсан залуугийн зүрх зовнин шимширчээ. нулимс асгарч, хоёр хацры нь даган урссан байна. Юунд уйлав аа, юунд гунихраа вэ энэ хүн?

            Сэтгэлийн янагтайгаа толгой холбох найдвар үгүй болоход дурласан хүн яахин уйлахгүй байх вэ?

            Энэ хорвоо гагцхүү сэтгэлтэй болсон хүнд л хэрэгтэй.

            Орчлонгийн амтлаг сайхныг зөвхөн янагтайгаа хамтран байж мэднэ.

            Хайртай хүүхэн нь түүний цээжинд наалдсан цагт сэтгэлтэй хүүхэн нь хамт байгаа үед тэтгэгч энэ агаар, уулын үзэмж, уудам тал нь ер нь энэ дэлхийн хамаг баяр баясгалан бүхэн үнэ цэнэтэй болно.

            Чин үнэнч дурласан хүн хайтыгаа өчүүхэн инээвхийлэхэд инхээд алдаж, жаахан дурамжхан байвал уйлдаг билээ. Янаг хүүхэнтэйгээ ойртох боломжгүйдсэн эр хийморьгүй байна. Саруулхан шөнө түүнд юу болох вэ? Илбэн таалсан салхи түүнд юуны хэрэгтэй байх билээ? Харин ч хамаг хорвоо түүнийг талархан, харанхуйлан гунихраасай гэж хүснэ.

            1930 оны хаврын тийм нэгэн шөнө, газрын эзний цэцэрлэгийн хашааны хажууд нэгэн залуу зогсжээ. Эргэж хааяа харан мөн хэд алхсанаа, буцаж ирээд зогсож, анхааралтай чих тавин чагналаа.

            Нар жаргаснаас хойш, хоёр цаг гаруй, үдэш оройн энэ чимээ аниргүйд ганц ч дуу гарсангүй.

            Нэгэн мөч өнгөрч, залуу ч хашаа руу дөхөн очоод үлэмжийн анхааралтай сонссоноо дахин холдлоо. Тэрээр тун аяархан: “өдий хүртэл алга байх чинь юу болчихов”.

            Өөр нэгэн хэрэг лав гарлаа. Мэин ам алдсанаа мартана гэж баймгүй юм. Хагас цаг өнгөрөөд байна. Ерөөсөө алга. Яах вэ? Юу болсныг мэдэхээр би цэцэрлэгт орчихож болохгүй байна” гэж ганцаараа ярьснаа дахин хашаа руу очиж чагнаваас мөн л чимээгүй. Ингэхгүй, “Мэин ирээгүй байна. Юу болсон нь тодорхой. Яагаад миний зүрх шимширнэ вэ? Яагаад би сандран түгшин байна аа? Хонгор минь, амраг минь юу болчихоо вэ” гэж амандаа ярилаа.

            Энэ үес, нэгэн үйл сонссон мэт:

- Энэ юу вэ? Хөлийн чимээ юу? Нааш ир… энэ лав мөн шүү. Мөөн мөн. Наашаа ирж явна. Ойртож ч байна гэж хэллээ.

            Цэцэрлэгийн хананы цаанаас намуун дуун гарч:

- Ферох Ферох оо! Хайрт минь ээ?

            Удаан хүлээлгэлээ өршөөгөөрэй жаахан хүлээ, би шат түшүүлж тавиадахъя. Тэгээд л чамд бүгдийг яръя!

            Шат бэлэн болж, тур дорхноо хашааны цаанаас хөөрхөн бүсгүйн толгой цухуйлаа. Тэгээд, ханан дээр сууж Ферох руу тонгойн Мэин ярьсан нь:

- Хонгор минь ээ! Мэин амайг матрчихаж, үл тоомсорлон өнгөрлөө гэж чи яасан ч бодож болохгүй шүү. Миний зүрх чамдаа тэмүүлээстэй, чамд сэтгэлтэй, чамдаа үнэнч.

            Энэ зуур сарны гэрэл Мэиний нүүрэн дээр тусваас улмаар гоо сайхан болж харагдлаа. Мэин арван наймтай Керс газар, охид үзэсгэлэн гоо, энхрий булбарай төгс болдог нас. Зориуд юм шиг салхи хөдөлж, буржгар хонгор үсийг нь задлан нэг үс нүүр рүү нь хийсгэн, нэг үе хамаг хайр сэтгэл, хүсэл мөрөөдлийг багтаасан хөөрхөн нүдий нь халхална.

            Ферох ч хорин настай, нас бие гүйцсэн залуу билээ. Хэрэв тэрээр урьд Мэинтэй зөвхөн учрахыг мөрөөдж явдаг байсан бол одоо түүнтэй ойртохыг гүнээс тэсэж ядан хүсдэг болов.

            Сэтгэлтэй хосын хооронд зургаа, долооон жилийн турш юу болов, энэхүү ханийг юуд учраандаа сонгож авав гэдгийг эрхэм уншигч авгай нар мэдэхийг хүсэж байж болно.

            Ферох, Мэинтэй тоглож байсан өдрөөс хойш авга эгчийндээ олонтаа иржээ. Яг энэ үедээ дунд сургуульд орж суралцлаа. Олон хичээлтэйн улмаас өдөр ирэх тутам цаг хомстсоор байв. Тэрээр болж л өгвөл уулзаад байгаа ч гэсэн урьдын адил хоин найзтайгаа наадаж байсан шигээ сэтгэлтэй хүүхэндээ их зав илүүчилж чадахыг байсан байна.

            Тйинхүү дөрвөн жил өнгөрчээ.

            Тэдний хайр сэтгэл хатууживч санаа өөрчлөгдсөн байна. Хэрэв уоьд хайрын дээжээ хангаж, ханатлаа үнсэлцдэг байсан аваас одоо шимэн үнсэлцлээ ч хоёр сэтгэлийн дотор бадарсан хайрын галыг дарж, эс чадахаа мэдэцгээх болов.

            Гэтэл Ферох жилийн эцсийн шалгалт өгч байх үедээ Мэинийг гурван долоо хоног харсангүй. Эгчийндээ ирэхдээ түүнийг угтан мэин урьдын адил гарч ирсэнгүйд яахин гайхсаныг таамаглацгаа даа. Түүний оронд шивэгчин орж ирээд:

- Мэин-ханум мэнд уламжилж байна гэв.

            Ферох мулгуутаж хоцрохгүйн тулд:

- Миний чин шударга илэрхийлснийг дамжуулаарай гэж хэлэв.

            Эгчийн нь царай хойшид Мэинтэй уулзах нөхцөлгүй гэдгийг үгүүлэх мэт:

            Ийм байдлын дараа Ферох өчүүхэн зуур ч гэсэн тэнд сууж чадах уу? Ийм цохилт хүлцэн хүлээ гэж сэтгэлдээ шаардаж чадах уу? Тэр хүн Мэинтэй учралгүй сууж чадах уу?

            Тэр хүн үүнийг гурван хоног бодлоо. Дараа нь захиа бичвээс зүйтэй, тун зальтай аргаар явуулъя гэж шийдлээ.

            Ферох өөрийн нь авгай эгч уншиж чаддаггүй тул Казвинд суудаг нөгөө авга эгчийн нь захиаг Мэин дуудаж өгдгийг мэдэх тул даруй үзэг авч бичсэн нь:

            “Сэтгэл булаасан миний хонгор оо! Чамд хэдэн мөр бичихийн тул тун уйтгар гунигтай үзгээ авлаа. Би уулзмаар байна. Ямар нэг аргаар заавал үүнийг аргал. Гунигтай мөртлөө инээдэмтэй явдал болсноос хойш, би чамд ямар шуу байгаагаа ярья! Хойшид ч бид хоёр уулзаж байх арга замыг ярилцаж тохиролцъё!

            Чамайг эгнэгт эс мартах хүн. “Ферох Дэгиг” гэжээ.

            Үүний хажуугаар Ферох, Казюин дахь авгай эгчийн нэрийн өмнөөс Мэинийн ээжид захиа бичиж, тэнгэр бурхнаа залбиран мөргөсөн үсгээр дүүргэжээ. Харин дээд талд нь нилээн томоор:

            “Энэ захиа худал шүү. Хоёр дахь захидлыг хожим явуулахын тулд урьдал болголоо анзаарна биз” гэсэн байжээ.

            Энэ өдөр Ферохын түншүүдийн нэг Энзели хот руу машинаар явлаа. Ферох түүнтэй уулзаж захиаг дугтуй дотор хийж, “Дээд төрөлтөн Мелек-Таж—Ханумд”-д гэж нүүрлээд түүнд өгч Енги Имам өртөөн дээр шуудангийн хайрцганд хийчихээрэй гэж гуйжээ. Ийнхүү захиа бичжээ.

            Арван найман цагийн дараа Мелек-Таж-ханумын цэцэрлэгийн их хаалгаар шууданч эл захидлыг барьсаар орж иржээ. Мэин захидлыг харангуутаа Ферохын гарын үсгийг таньсан байна.

            Үдийн хоол идсэний дараа тэр бүсгүй өрөөндөө орж хагас цаг нарийвчлан бодож арга олжээ.

            Ф… эс-сальтанэгийн цэцэрлэгч нь ухаалаг сайн хүн байлаа. Тегераны нэгэн том эмчийн мулгуугийн уршгаар хөөрхийн Метеди-Казем бараг сохорсон нь харамсалтай. Цэцэрлэгчийнд их хайрладаг арван зургаан настай охин буй. Нэгэнтээ, охин нь хумхаар хүнд өвдөж, энэхүү золгүй явдал өвгөнийг ч дайрах дөхжээ.

            Мэин Лалезар орох буюу юм худалдан авахаар зээл орох замдаа тэднийхээр олонтаа орж охиныг асран, заримдаа платье, буюу цөөн мөнгө түүнд өгдөг байлаа. Ингэсээр цэцэрлэгч охин хоёр Мэинд бага багаар дасаж тэдний чин итгэлт зарц, шивэгчин нь болсон байна. Хоёулаа, хожим нэгэн цагт тэр бүсгүйд яахин тус хүргэе дээ байз гэж мэрийдэг болжээ. Өдий хүртэл, Мэин хэзээ ч тэдний тусламжаар дутаж явсангүй.

            Мэин одоо, эдний охиноор Фероход захиа өгүүлье. Ааваар нь уулзахаа аргалуулж болно гэж шийдлээ.

            Цэцэрлэгчийн охин руу хүн явуулахаар, Мэин шивэгчний өрөө рүү яваад, ашгүй тэнд түүнийг харлаа. Сайн ёр хэмээн үзэж охиныг дагуулан өрөөндөө хүрэв. Мэин түүнд яриангүй итгэн, Ферохтой уулзаж болохгүй хоригдсоныхоо учрыг яриад тус хүргээч гэж гуйлаа.

            Шекуфэ \охины нэр\, хэлсэн болгонд чинь даруй бэлэн гэж хэлтэл, Мэин:

- Эхлээд аав дээрээ оч. Энэ бүгдийг яриад Ферохтой уулзуулах арга олооч гэж гуй гэв.

            Нэгэн мөчийн дараа Шекуфэ гүйн ирээд:

- Сайн боллоо. Аав сайн арга бодож олсон гэтэл, Мэиний зүрх оволзон,

- Юу?

- Аав эхлээд жаахан бодож байснаа, юу хийх хэрэгтэйг би мэдэж байна. Ингэмээр байна. Цэцэрлэгийн баруун хана түшүүлэн шат тавъя. Долоо хоногт нэг, хоёр, гурван удаа шөнө шатаар авираад уулзаж байг, Ферох цаана нь ирж байгаа гэж байна гэж Шекуфэ ярилаа.

            Мэин энэ саналыг сайшааж, даруй Фероход захиа бичсэн нь:

            -Хайрт Ферох минь ээ! Чиний зурвасыг авлаа. хэрэв чи надтай уулзъя гэж байгаа бол нар жаргаснаас хойш хоёр цагийн дараа, цэцэрлэгийн хашаа руу ир. Тэнд чи намайг олно биз, Хоёулаа бүгдийг ярилцъя!

                                                Чамдаа хайртай Мэин” гэжээ.

            Тэрээр Шекуфэд энэ захиаг өгч, уулзъя гэсэн газраа зааж өгөөд Ферох руу явуулав. Тэр шөнөө Ферох ч ирлээ. Ярилцсаар хоёулаа долоо хоногт хоёр удаа хашааны ёроолд уулзаж байя, долоо хоногт нэг удаа цэцэрлэгчийн гэрт уулзаж байя гэж тогтлоо. Цэцэрлэгчийнд болдог учраа нь нэг л аймшигтай түгшээнтэй өнгөрдөг учраас олигтойхон ч ярилцаж үл чадна. Тийнхүү хоёр жил өнгөрч хаврын энэ шөнийг хүрч буй ажээ. Баахан дуугүй байлцсанаа, Мэин ярьж эхэлсэн нь:

- Аа хөө, Ферох оо, чи бид хоёрын энэ явж явж юу болдог бол доо? Би мэдэхгүй байна. Чамайг яагаад удаан хүлээлгэсний учрыг чи мэдэх гэж хүсэхгүй байна уу? Би учры нь чамаас нуух юм уу гэж бодлоо. Гэтэл нуувал, байдал бүр муудмаар юм шиг харагдаж байна.

            Сандарсан Ферох:

            - Яриач дээ хайрт минь, тэгэлгүй яахав яриач олиггүй юм болсон ч байлаа гэсэн би чагнамаар байна. Чиний дуу наддаа хөгжмийн аятайхан эгшиг шүү дээ гэв.

            Мэин тун их гунигтай хэлсэн нь:

-          Ферох оо… тиймэрхүү ч юм биш ээ. Би базаахгүй юм дуулсан. Чамайг сэтгэл зовно гэж айсан ч атугай, одоо яая гэх вэ? Энэ асуудалтай бидний ирээдүй холбогдсон болохоор би хэлэхээс аргагүй.

Мэин ойртохоор, Ферох хананы ёроолын чулуун дээр гарч зогсоод,

-         Юу гэнэ ээ, Мэин юу болов оо? Чи намайг айлгаж байна уу? Хонгор минь юу болов оо яриач. Чамайг сандраасан тэр юмыг би мэдмээр байна. Юу болов оо. Бушуухан ярь л даа гэсэнд Мэин:

-         Нааш ир. Би цугий нь ярья гэв.

-         Мэин миний сэтгэлийг тайвшруулмаар байгаа бол гараа надад өг. Би үнсье. Бие хөнгөрнө гэв.

Бүсгүй тонгойн хоёр цагаан гараа өгөхүйеэ, Ферох нүдэндээ наагаад, удтал шимэн үнслээ.

-         Гурван мөчийн өмнө, аавын намайг дуудаж хэлсэн зүйлийг чамд дуулгавал, чи зовох байх аа гэж Мэин хэлбэл Ферох:

-         Үгүй, үгүй, яалаа гэж хонгор минь. Би бушуухан мэдэх юмсан, түргэн ярь л даа гэв.

Мэин үргэжлүүлэн ярьсан нь:

-         Аав “ намайг, өдий насандаа дурсан учиргүй юмыг ярилаа гэж дуулсан гэнэ ээ. Чи л үеэл ах Ферохынхоо тухай ярихдаа, ахыгаа ярьж байгаа охиноос өөрөөр ярьж байна гээч. Түүнийг хэт магтаж байна… юу болж байгаа нь энэ вэ?” гэсэн.

-         Ярь ярь гэж Ферох яаруулан-хаанаас дуулсныг би мэдмээр байна. Бидний уулздагийг мэддэг байж болох бус уу? За яахав, харин чи хариу юу хэлэв?

Мэин хариу өчихийг завдан ам ангайснаа, гэнэт:

-         Хүүе Ферох оо! Дуулж байна уу? Цэцэрлэгээс… нэг хүн… наашаа ирж явна. Яадаг билээ, биднийг харчих бол би юу гэх вэ?

Энэ зуур хол ойрын чимээ гарч, гэрээс хоёр хүн ирж яваа нь харагдана. Тэд, хашаанаас таван алхам зайтай, цэцгийн мандлын хажууд, мойле модны хажуу дахь ширээ сандлуудын тэнд зогслоо. Нэг талаас мэин Ферох, нөгөө талаас зогссон хоёрын дунд саглагар чанал мод байх тул бие биесээ эс үзэв. Мэин хананаасаа тонгойн Фероход:

-         Аав ээж хоёр байна. Энд ирэхийг бодоход лав чухал юм ярилцах нь… ер хэзээ ч ингэдэггүй юм шүү дээ. Хэрэв чи, юу ярилцахы нь чагная гэж байгаа бол наашаа гараад ир. Надтай зэрэгцээд суу гэв.

            Ферох шалмаг хөдлөн өчүүхэн ч чимээ гаргалгүй хашаа өөд авирч суулаа. Тэрээр одоо, Мэиний баруун гарыг атгаж, бас хоёр толгойгоо нийлүүлсэн учир амьсгал нь ч хослов. Тийнхүү сууж, үл ялих чмээ ч гаргагүйг хичээн чагнацгаалаа.

            Нар шингэснээс хойш хэдийнээ гурван цаг өнгөрлөө.

            Тэнгэрийн дээд мандалд хөөрсөн саран газар дэлхийг гийгүүлжээ. Агаар саруул тунгалаг. Сэрүүн салхи сэвэлзэнэ. Чимээ аниргүйд цэцэрлэг живэн, хүн бүхэн гэртээ тайван эргэн тойрны юмс нойрондоо умбасан байхад гагцхүү энэ дөрвөн хүн эс унтжээ.

            Аав ээж хоёр нь цэцэрлэгийн доторхи олбогт бандангийн нэг дээр зэрэгцэн суулаа. Хэрэв энэ зуур Ф… эс сальтанэ руу харц шидвээс, түүний царай санаа зовсон барайсныг харах бий. Тэрээр эхнэрийн гараас атгаж, хэлсэн нь:

-         Ханум, энэ цаг чамайг унтуулалгүй яагаад энд авчирсны учрыг чи мэдэж байна уу? гэсэнд Мелек-Таж-Ханум:

-         Үгүй, аги. Би үүнийг тун гайхаж байна. Юун тухай юм бэ? таны ярихыг чагнамаар байна.

За тэгье. Чи чагнаж бай.

/Үргэлжлэл бий/