Хэн нэгэн Ёоханнес өнгөрсөн долоо хоногт над уруу утасдахад нь би түүнийг ямар хүн болохыг нь нэг л сайн санахгүй байлаа. Би найз бүсгүй Андийгийнд байсан ба хүүхдүүд аль хэдийн унтчихсан байсан юм. Байдаг л нэг мягмар гарагийн орой, би ч нилээн их ажиллачихсан байв. Өнөө оройны хувьд “Хэрэг болсон газар” цувралаа үзээд, гэрээсээ хэрхэвч гарахгүй, шүдээ ч угаалгүй орондоо орон унаад өгөх л зорилготой байлаа.

“Би одоохон чам дээр очлоо” гэхийг сонсоод алмайрч орхисон миний харц болон юу ч хэлж чадахгүй гацахыг маань харах нь миний хажууд диван дээр хэвтэж байсан Андреад их л зугаатай байгаа бололтой. “Чи гадагшаа гарч болно шүү дээ, ямар хамаа байсан юм” гэж тэр хэллээ. Энэ Ёоханнес гээч чинь чухам ямар нөхөр байдаг билээ гэдгийг бодож олтол бас ч чамгүй хугацаа өнгөрчихсөн байв. Хэзээ л би нэг их ой сайтай байлаа, гэсэн хэдий ч нэг найзын маань танил нь хэдэн сарын өмнө манай буйдан дээр унтаад явсан нь бүдэг бадаг санаанд орж ирлээ. Бантсандаа би түүнийг Андигийнд урьчихав.

Ёоханнес ирээд хэдүүлээ балжингарам цэцгийн цай ууцгаалаа. Тэр юу хийдэг талаараа бид хоёрт их л зүйл хуучилсан. Тэр хөдөө аж ахуйн мэргэжилтэн (ухаандаа дипломтой тариачин юмуу даа) бөгөөд даан ч муу санаатай лоббистууд л удирдан явуулдаг болохоос уг нь их л сайн үйлийн төлөө ажилладаг аж. Андийгийн гал тогоонд суугаа бид хоёрт тэр их л дэлгэрэнгүй тайлбарлаж байсан боловч бид анхаарсан ч юм байхгүй эвшээцгээж суув. Анди ч шалавхан зурагтынхаа өмнө хэвтэж авах гээд дорхноо л тэвчээр нь барагдаж буй бололтой байсан тул бид тэндээс гарч явцгаалаа. Би бодож байснаасаа ч их ядарсан байсан ба тэгээд ч маргааш өглөө эрт босч явах ёстой. Ингэхэд ер нь юу л хийгээд байна даа гэж би өөрөөсөө асуув.

Гэсэн хэдий ч би Ёоханнестай хамт нэгэн пивоны газар орж кофе ууцгаалаа. Ихэнхидээ би найз бүсгүйчүүдтэйгээ л хамт гадуур явдаг, тэд маань ч шаггүй уучихдаг болохоор би ер нь хэзээ хамгийн сүүлд пивоны газар согтууруулах биш ундаа захиалж байснаа санахгүй юм байна. Ёоханнес тамирчин байсан бөгөөд тамхи ч татдаггүй, архи ч уудаггүй юм. Харин яриа нь улам л аятайхан болж байлаа. Штутгарт хотод манайд хоносон оройнхоо тухайгаа тэр их л хуучиллаа. Миний талаар ч бас яриад л би ч түүнд ихээхэн сэтгэгдэл төрүүлсэн бололтой. Энэ бүхнийг аль хэдийн мартчихсан байсан надад энэ нь их л таатай сонсогдож байв.

Хоёр аяга сүүтэй кофе уусны дараа бид манайх уруу явсан ба тэгээд ч хүүхэд маань Андийгийнд унтаж байсан бас Ёоханнесийг ч яаж ч гэр уруу нь явуулчих вэ дээ. Бид гал тогоонд жаал хөгжилдөж суусны дараа “одоо орондоо орох бэлтгэлээ хангацгаая даа” гэж би хэлэв. Ээж нарын л амнаас унах үг л дээ. Бид ээлжлэн усанд орцгоолоо. Усанд орсныхоо дараа унтлагын хувцастай өрөөндөө ортол Ёоханнес аль хэдийн миний гудсан дээр хэвтэж байдаг байгаа. Уг нь би буйдан дээр түүнд зориулж нэг хөнжил тавьсан боловч тэнд тун тух муутай байдаг болохоор би түүнийг ойлгож байлаа л даа. Одоо яая гэхэв гэрлээ унтраагаад л түүний хажуугаар хөнжилдөө шурган оров. Тэр ч над уруу наалдаад ирлээ, энэ нь ч надад аятайхан санагдаж байтал гэнэт түүнийг подволктой боловч дотоожгүй байгааг нь анзаарлаа.

Хөгийн юм. Дотоожтойгоо боловч подволкгүй орондоо орсонсон бол би ойлгоно л доо, харин зөвхөн подволктой байх нь нэг л хачин

санагдаад явчихав. Түрүүнээс хойш л би түүний эрхтэн нуруунд маань хүрээд байхыг мэдэрсээр байлаа. Тэрээр хүзүүг маань илээд л бид нэг хэсэг жаахан наалинхайтацгаав. Би ер нь эр хүн гэртээ дагуулж ирэлгүй тун их удсан гэдгээ дашрамд хэлэх ёстой байх л даа. Нэг талаар би ёстой цангачихсан байсан боловч нөгөө талаар байх ёстой дадал болон биеэ барих чадвар нэг л дутагдаад байсан юм даг. Ёоханнес надад таалагдаж байсан л даа, тэр булчинлаг, бас ч сайхан залуу. Түүний биенээс нэг тийм дулаан байдал мэдрэгдээд байсан тул би цонхоо ч хаалгүй онгорхой чигээр нь орхисон. Шөнийн сэрүүн агаар нэн таатай байв. Би хэтэрхий их ядарчихсан, тиймээс өнөөдөр ер олигтой юм болохгүй гэдгээ би мэдэж байлаа. Тэгээд би “Би одоо унтах ёстой. Чи үүнд маань дургүйцэхгүй байх гэж найдлаа шүү” гэж түүнд хэлэв. Тэгээд би эргэж хараад хэвтлээ.

Ёоханнес хэсэгхэн хугацааны дараа над уруу ойртож шахан тэвэрч аваад, тэгээд л болчихдог байгаа. Тэрээр бөгсөн биеэ хоёр удаа над уруу шахаад ... тэгснээ жирэн год хийчихдэг байна шүү! Тэрээр зүгээр л хоёр гуяны маань хооронд цацаж орхиод, унтлагын цамцыг маань үрийн шингэнээрээ норгоод хаячихсан. Итгэмээргүй юм! Бид чинь ямар хүүхдийн цэцэрлэгт байгаа биш дээ, тэнд бол ч ийм юм тохиолдож болох л доо. Харин би түүнтэй үүлэн борооны ажил хийсэнсэн бол юу болох байсан болоо? Тэр минийхэд өнөө муугаа дөнгөж шургуулж авуутаа л тэр дорхноо тавьчих байсан байх даа. Тэгсэн бол ч би түүнийг ална л даа! Энэ ер нь над уруу утасдаж байхдаа л дур тавьж байсан нөхөр байх шүү! Би их ядарсан байсан болохоор юм хэлэх ч сөгөө байсангүй, унтлагын цамцныхаа норсон хэсгийг биендээ хүргэхээргүй болгон зангидаж орхиод л тэр дороо унтаад өгөв.

Ёоханнес дахиад л над уруу шахаж эхэлсэн тул би тун удалгүй сэрчихлээ. Тэр бөгсөн биеэ миний гуяа уруу шахаад л, харин энэ удаа дөрвөн удаа шахсанаа ахиад л цацчихдаг юм байна. Тэгснээ тэр миний үсийг илээд, сайхан нойрсохыг хүсэн хүзүүн дээр минь үнссэнээ унтаад өгөв. Маргааш өглөө нь би унтчихсан байлаа. Би маш чухал уулзалттай байсан болохоор хэрхэвч хожигдон очиж болохооргүй байсан юм. Хараал тавин босон харайгаад өрөөн дотуураа гүйж гарлаа. Ёоханнес ямар нэг юм амандаа үглэмэр аядаад их л таатай гэгч нь тэрийн хэвтэж харагдана. “Хоёулаа хамтдаа кофе уух уу?” гэж тэрээр их л хөгжилтэй царайлан надаас асуулаа. “Цаг алгаа” гэж би уцаарлангуй хариулмар аядав.

Тэр нэг л их эвшээлгэсэн амьтан босох гэж байгаа бололтой, би ч яаран жинсэн өмд, ноосон цамц хоёроо хувцасны шүүгээнээс олж аваад өрөөнөөс гарч ар дахь хаалгаа хааж авав. Тэр мэдээж ганцаараа учраа олно биз. Тэгээд л би ажил уруугаа яаран гүйлээ. Ёоханнес ирсэн шигээ хурдан зайлж өгөх байх л гэж би горьдож байлаа.