Гэвч өчигдөржин архидсан бие цогцос нь тамиргүйдэн сульджээ. Тиймээс тэр хажуугийн ширээн дээр анивалзан хашгичих утас руугаа тээршаасан маягтай харж хөнжилөө толгой дээгүүрээ нөмөрсөн ч утас нь хорлонтойгоор хангинасаар байлаа. Ямар амьтан ингэж улайран залгадаг байна аа гэж бухимдсан тэрбээр чичирч салганан тэмтчсээр арай гэж утсаа аваад цахиртаж сөөсөн хоолойгоор “Хэн бэ?” гэж дургүйцсэнээ илт илэрхийлэн асуувал утасны цаана хөгжилтэй инээх сонсдон “Хүүе Сүхбат аа амьд уу? Өчигдөр яаж харьсан бэ?” гэх найзын нь дуу хадаж байв.
Яаж гэртээ ирсэнээ үл мэдэх Сүхбат “Мэдэхгүй ээ. Нэг л мэдэхэд орон дээрээ хэвтэж байна.
Чи хаана байгаа юм бэ? Чадвал шар тайлах юм аваад ир л дээ” гэж хэлбэл найз нь за ч гэсэнгүй, үгүй ч гэсэнгүй утсаа тасалчихаж. Сүхбат буцааж залгая уу гэж бодсон ч нэгжгүй тул яаж ч чадсангүй. Дэмий л хараал тавин хэвтэж байтал хаалганы нь хонх тасхийн дуугарчээ. Бас хэн нь ирдэг байнаа гэж бодсоор арай гэж орноосоо өндийн хаалга руугаа очиж онгойлговол дөнгөж сая утсаар ярьсан найз нь тор дүүрэн юм барьчихсан мөн хоёр хүүхэн дагуулчихсан инээд алдан зогсч байх нь тэр. Түүнийг хараад Сүхбат нүдэндээ итгэсэнгүй. Ялангуяа найзын нь баруун суганд ичингүйрэн наалдах бондгор цагаан хүүхнийг хараад золтой сөхрөөд уначихсангүй. Тэр бол түүний унаган багын хайр Энхчимэг байв. Сүхбат түүний хойноос хөлөө хугартал гүйдэг байсан ч онц сурлагатай хөөрхөн охин Энхчимэг түүнийг огт тоодоггүй байсан билээ. Тэгсээр их сургуульд оров уу үгүй юу багштайгаа сууж Сүхбатын хүсэл мөрөөдлийг тас цохиод удаа ч үгүй сураг чимээ тасран алга болсон юм.

Гэтэл одоо гэрийн нь үүдэнд инээд алдан зогсч байдаг. Энхчимэгийг хараад барьц алдан сандарч байгааг анзаарсан найз нь энэ үед “Ариун ариун гэхэд анхны хайр шиг ариухан нь хаана байна” хэмээн дуу аялсаар хаалгыг нь түлхэн ороод зочны өрөөнд нь ханхайтал суужээ. Сүхбат ч шартаж үхэх гэж байснаа ч мартчихсан байдаг чадлаараа бөндөгнөн идээ будаа засан гүйсэн бөгөөд Энхчимэгээс харц салгаж ядан байлаа. Угийн царайлаг Энхчимэг танигдахын аргагүй сайхан хүүхэн болсон байв. Түүнчлэн багын ихэрхүү зан нь ч алга болсон мэт аж. Энэ бүгдийг хормын төдийд анзаарсан Сүхбат ширээнд суув уу үгүй юу түүний бөөрөнд тас наалдан аль болох халуун дотно яриа өрнүүлэх санаатай шүлэнгэтэн зүтгэжээ. Гэвч харамсалтай нь наргиан цэнгээн дөнгөж эхлэв үгүй юу жигтэйхэн амархан согтож юун хүүхэн эргүүлэхтэй манатай юм болсоноо өөрөө мэдсэнгүй.
Урьд шөнийн уусан архи нь гүйцэд гараагүй байсныг хэлэх үү дээр нь хайртай бүсгүйтэйгээ олон жилийн дараа уулзсандаа хөөрөөд яаруухан хэд татсаныг хэлэх үү нэг мэдэхнээ тас үсрээд уначихсан хэвтэж байв. Ам нь хатаж, дотор нь халуу шатан зүрх нь дэлсэх үед арайхийн нүдээ нээж харвал том өрөөнийхөө буйдан дээр хөндлөн хэвтэж байх бөгөөд энд тэндгүй хөглөсөн архи ундааны шилийг хараад ямар ч гэсэн Энхчимэгийг санасан байна. Тэгээд өөрийнхөө тэнэгийг гайхан шогширч нэлээн суугаад хүйтэн юм олж уух санаатай гал тогооныхоо өрөө рүү явж байх замдаа өөрийн эрхгүй цочин зогтусчээ. Түүнээс хэдхэн алхамын зайд эр эм хоёр уухичин аахичин хурьцаж буй чимээ тодоос тод сонсдох нь тэр.

Найз нь Энхчимэгээс гадна нэг хүүхэн дагуулж ирсэнийг энэхэн зуур санасан Сүхбат “Мань хоёр үлдчихээд манай гэрт авалцаж байгаа юм байх даа” хэмээн бодсоор унтлагынхаа өрөө рүү сэм шагайвал хамгийн сайн найз нь хар багаасаа хүсэн мөрөөдөж хайрлаж ирсэн сэтгэлийн нь нандин шүтээн Энхчимэгийг нь оцойтол цохиж байгаа үзэгджээ. Бүр өөрийн нь унтдаг орон дээр нь шүү. Барьц алдаж байдгаараа бухимдсан Сүхбат өөрийн эрхгүй харайн орсон байлаа. Эхээс төрсөнөөрөө энгэр зөрж байсан эр эм хоёр ч түүний бараанаар год үсрэх нь тэр. Сүхбат хэзээ ч ийм аймшигтайгаар уурсан хилэгнэж, мөн ийм ихээр гомдож байсангүй. Тиймээс найзыгаа нэвширтэл балбаад чармай нүцгэн чигээр нь чирэн гаргажээ.

Тэгээд Энхчимэгийг ч гэсэн нүцгэн чигээр нь хөөн гаргах гэтэл тэр том том нулимс дуслуулан “Би яаж нүцгэн явах юм бэ? Нөхөртөө алуулна шүү дээ. Хувцасыг минь өгөөч дээ” хэмээн туйлын өрөвдөлтэй царай гарган уйлж эхэлсэн байна. Түүний өрөвдөлтэй байдлыг хараад бага ч гэсэн сэтгэл нь онгойсон Сүхбат “Тэгвэл чи нөхрийнхөө утсыг хэл. Эхнэрээ яаж янхандаж явдагийг үзэг. Айлд ирчихээд ичих ч үгүй найзтай нь заваарч байдаг чи ч бас л цайчихсан хүүхэн юм аа” гэвэл Энхчимэг хорсолтой инээд алдан нулимсаа арчаад “Би чиний хзлсэнчлэн цайчихсан янхан болог л дээ. Чаддаг юм бол нөхрийг минь дууд. Найз чинь намайг согтоож унагаад хүчээр энгэр зөрж байсан юм.
Тиим учраас би та хоёрыг хоёуланг чинь хүчингиин хэрэгт чихчихээ мэдэх байлгүй” хэмээн тоглосон шинжгүй хэлээд нүцгэн биеэ гялалзуулан хажуугаар нь зөрж угаалгын өрөө рүү нь оржээ, Харин энэ үед түүний мах мариа тэгш ңүцгэн биеийг нь харж алмайрсан Сүхбат хэрүүл хараал хийх ч тэнхэлгүй болж араас нь явж очвол хүүхэн гуя хасаа угаан зогсч байсан бөгөөд түүнийг хараад огг ичиж зовсон шинжгүй “Яамаар байна. Айлын авгай гэртээ авчран найздаа бэлэглэчихээд дараа нь нүцгэн шалдан хөөдөг сонин залуу юу үгүй юу” гээд маанаа л нэг аальгүй маягтай толгой хаялан хөхөрчээ.

Түүний эгдүүтэй ондойсон бандгар цагаан өгзөг, үл мэдэг махалсан ч хэлбэр маягаа алдаагүй уран бэлхүүс, ягаахан товчтой цээж дүүрэн хөх зэрэг рүү нүдээ унагачих дөхсөн Сүхбат “Чи өөрөө яах гэж нүцгэлсэн юм бэ?” гэнгүүтээ гараас нь барин авбал хүүхэн дургүйцсэн шинжгүй гулавхийн эргэж цээжинд нь наалдсанаа “Би даараад байна. Ор луу очьё” гэсэн ч Сүхбат хариу хэлэлгүй хананд шахан тэвэрч уруул дээрээс озон үнсвэл Энхчимэг таатайяа гиншин хүзүүгээр нь тэврэн авчээ. Халуухан зөөлөн хэлийг нь ханатлаа хөхсөн Сүхбат хүүхний нүцгэн өгзөгнөөс барин авч өргөх зуураа хоёр хөлийг нь ташаан дээгүүрээ тохоод хүзүү цээжийг нь шунаглан үнсвэл Энхчимэг тэчъяадсан мэт өмднийх нь гаднаас тэмтрэн илээд гантайтал боссон эрхтэнийг нь гарган ирсэн бөгөөд энэ үөд түүний нууцын орон Сүхбатын эрхтэнийг сурмаг гэгч тосон авчээ.

Тэгээд хос бэлгэс чимээтэйхэн учран золгож эхлэх үөд Энхчимэг гэдэлзэн дуу алдаж басхүү умдаг руу нь шунган тэмүүлэх Сүхбатын эрхтэнийг тээршаах мэт чангаар ёолж эхэлсэн аж. Гэвч хүүхний нууцын чанадруу хүч мэдэн зүтгэсэн Сүхбатын хар хөлс нь садран rap хөл нь бадайрч ирсэн тул тэр биеэ суллан эрхтэнээ сугалжээ. Энэ үед Энхчимэг байдгаараа гайхан дуу алдсан бөгөөд Сүхбат руу нэг, сулбайн унжсан эрхтэн рүү нь нэг харан байснаа гэнэтхэн мань эрийн уруулыг шимэн үнсч алгуур доошилсоор цээж хэвлийг нь гүйлгэн үнсч, хүйсний нь нүхийг тойруулан долоож улмаар зрхтнийг нь барин аваад хэдэнтээ сэгсрээд үмхэн авчээ. Хүүхний хав халуун аманд орсон эрхтэн нь ч нэгэнтээ жирсхийх шиг болсон агаад чимчигнүүлэн хөхвх тусам чангаран хатуурсаар хормын дотор чинээндээ тултал чивчрэн өндөлзөж эхэлсэн аж. Энэ үед Сүхбат Энхчимэгийг татан босговол тэр дуртай нь аргагүй ванн түшин тонгойж бөгсөө тонтойлгосон нь байдгаараа тачаадсаныг илтгэж байв.

Түрүүнээс хойш сэрэл тачаалыг нь өдөөсөн бандгар цагаан бөгсийг базан авсан Сүхбат хүүхний араас хүчтэй хийнгүүтээ хоёр мөрнөөс нь татан гуд гуд бүлж “Би Амараагаас ямар байна. Нөхрөөс чинь ямар байна” гэж уухичин асуувал хүүхэн огцом огцом дуу алдаж “Ямар сайхан юм бэ? Бур хүчтэй” хэмээн амьсгаа давхцуулан үглэж гарсан аж. Хожимдож учирсан хоёр энэ мэтээр хэдэн янзаар хурьцаж байх үед нүцгэн хөөгдөж гарсан найз нь Энхчимэгийн нөхөр лүү утасдан Сүхбатын гэрийн хаягийг хэлж өгч байлаа.