-Тэнгэрийн хаяанаас үүр аажимхан цайж, цонхоор саарал тэнгэр үзэгдэнэ. Салхивчаар үлээх жихүүн салхи уу, хажууд унтах түүний,хурхирах чимээ юу, эсвэл би зүгээр л зөндөө сэрчихэв үү Гэнэтхэн сэтгэл тэнгэр шиг сааралтаж, цонхоор үлээх жихүүн салхи дотор луу минь шургачих шиг. Түүний сахал нэг шөнийн дотор л өрвийгөөд ургачихаж. Үнсвэл хатгах байх даа. Үүрийн бүдэг туяанд тэр нэг л өөр, хөндий, харь холын, танихгүй хүн шиг санагдана. Саяхан л тэр хэчнээн сэтгэл татам байсан билээ дээ. Гэтэл одоо харахад эгдүүцлээс минь өөр нөмрөггүй энэ нүцгэн хүний юу нь тэгтлээ намайг татсан юм бол? Урьд нь түүнтэй хамт сэрвэл гэр бүл гэсэн гоёмсог шошготой амьдралын цэнгэг өглөө эхлэх гэж буй мэт нандин санагддагсан. Бүүр өчигдрийг хүртэл шүү. Бүхнийг кино эсвэл номон дээр гардаг шиг романтик байлгахын тулд хүүхдүүд шиг гэгээхэн, хил давахгүйгээр, хөнжилд орохгүйгээр уулзаж, биесээ чимээгүйхэн танддаг байсансан. Гурван сар. Хэн хэн нь хичээсэн, тэвчсэн, хүлээсэн. Өнгөрсөн шөнийг хүртэл. Хамгийн онцгой "хайр хийх"-ийн тулд. Тэгээд л... Их л удаан догдлон хүлээсний эцэст... Норсон бие нь минийхээс хоргодонгуй хөндийрөхөд "Ингээд л болоо юу? Ийм л байх байсан юм уу? Ердөө л энэ үү? Ер бусын зүйл огт байхгүй гэж үү?" гэсэн хурц үзүүртэй асуулт тархи зүрх хоёр руу зэрэг хатгасан. Хариулт нь үл олдох энэ хоржигноонт асуулт ийм хүчтэй, эрчтэй, хэмнэлтэй байх нь улам дургүй хүргэнэ. Болж байгаа бүхнийг гаднаас нь харж буй мэт, надад биш өөр нэгэн эмэгтэйд тохиолдож буй, тун энгийн, байдаг л нэг, байх байхдаа ихэд хичээсэн гэхдээ жаахан болхидуу сексийг гөлийн харж, мэлийн мэдрэх үедээ "Тэр хурдан дуусгачихаасай!" гэж гуйж байсныг чөтгөр сонссон. Чөтгөр л болсон хойно мөнөөх гуйлтыг минь үл тоон тавлаж, дурлалын охин тэнгэрийн бидэнд бэлэглэсэн "тэнгэрлэг" ажлыг сунжруулсан. Хайр энэ хүрээд л төгсчихдөг гэж үү гэсэн хачин шаналгаат асуултаа дэрлэж, хайр энэ хүрээд төгсдөггүй байгаасай гэсэн хачин тэнэг хүсэлтээ нөмөрч хэвтсэн би эр эм хүмүүсийн хамгийн дотно мөч анхны харц тулгаралт, хундага тулгах мэт анхны үнсэлт болохоос амьтны зөндөө автахын нэр биш юм гэсэн гаргалгаанд тулах үед үүр цайж байлаа. Цонхоор саарал тэнгэр. Орон дээр хоорондоо тэнгэр багтмаар зайтай хэвтэх хүйтэн биес...

-Хэзээ нэгэн цагт ирнэ гэдгийг нь мэдэж байсан хэрнээ хаалга яаруухан хоёр гурав тогшиход сандарсандаа нүүрээ хальт тольдож, уруулаа шилэмдэв. Хоолой хорсоно. Хөхний толгой үл мэдэг жирсхийнэ. Энэ хаалгыг нээгээд түүнийг оруулчихвал алсад гэр бүл гэсэн хаягтай өөр нэг хаалга гаслантайгаар хяхтнан үүрд хаагдаж ч мэднэ. Түүнийг анх Франц хэлний 203 тоот ангид Парисын загварын тайзнаас дөнгөж сая буусан юм уу гэмээр, охидын нүд унагасан ихэрхүү, биерхүү амьтан орж ирэхэд, "Багшаа банзал чинь үрчийчихэж" хэмээн францаар ичмээр цэвэр дуудлагаар ичгүүргүйгээр хэлэхэд нь, ширээний наана цаанаас үе үехэн харц тулаад уруулаа хазлахад нь, хичээлдээ үзэгдэхгүй хэд хоноод шөнө дөлөөр "Намайг санасан уу La Petite?" гэж залгахад нь, сургууль дээр бусдын нүдэнд бол санаандгүй, өөрсдийнхөө зүүдний мөрөөдөлд бол санаатай шүргэлт, гар барилтын үеэр сүрчигнийх нь үнэрт багшийн ёс зүй ганхахад хэзээ нэгэн цагт энэ явдал болно гэдгийг эм хүний зөн совингоор мэдэрч байсан. Хүлээн зөвшөөрөөгүй л болохоос. Эсвэл эм хүний арга урхиар энэ явдалд ухамсартай бус ч уриалан дуудаж байсан. Өөрийгөө зөвтгөх шалтаг олчихдог байсан л болохоос. Гэтэл тэр гэрийн гадаа хүрээд ирчихэж! "Нөхөр маань судалгааны ажлаар Итали явсан. Түүний хэлж буйгаар Францын соёлын нөлөө Миланд..." гээд хичээлийн үеэр ганцаараа амьдарч буйгаа ганцхан түүнд л зориулан, түүнд л ойлгогдох хоолойны өнгөөр зориуд цухуйлгачихсан юм. Журналаа барин ангиас гарах үед түүнтэй жир бусаар харц мөргөлдсөн. Яг л хуйвалдагчид шиг. Түүний нүд чийгтэн гялалзаж, уруул дээр нь өнгөцхөн инээмсэглэл тодорч, толгойгоо яльгүй дохисон. Өө, энэ нүдийг ширтэж байгаад, энэ уруулыг шимж, энэ толгойг энгэртээ тэврэн, үсэнд нь хуруугаа орооцолдуулахсан... Гэхдээ хэзээ ч хүсэл ийм хурдан биелнэ гэж зүүдэлж байсангүй.

Магадгүй зүгээр л хүсч төсөөлөх нь бодит байдлаас хамаагүй илүү амттай, аюулгүй байсан ч юм билүү. Би нөхрөө араар нь тавихгүй! Ингэж бодохтой зэрэгцэн хаалга гэнэт нээгдчихлээ! Тэр байдгаараа амьсгаадчихсан зогсож байна. Сормуус нь цантчихаж. Цантсан сормуусны цаадах нүд нь харин дэндүү амьд бас эмээнгүй. Нөгөө Парис бардам төрхөөс нь сүүдэр ч алга. Анх удаа л түүний бяцхан жаал гэдгийг анзаарлаа. Эвий, нялх амьтан минь нааш ир! Бидний дурлалын доргионд ханан дээрх хуримын жаазтай зураг хазайж, нөхрийн минь нүүрэн дээр эвгүй инээмсэглэл тодров. Цаг хугацаа хэсэгтээ царцаж, эргээд хайлахад эзэрхэг гарын дор эгээ л бяцхан охин шиг бэмбэгнэхдээ дэндүү эелдэг зөөлөн нөхөртэйгөө даанч амар тайван нойрсдог байсныхаа учрыг олох шиг. Магадгүй 25 минутын өмнө хаалганых нь гадаа зогсож байсан энэ эр хүн, арван жилийн өмнө гэрлэх санал тавьж байсан тэр эр хүнээс туйлын эмзэгхэн, сул дорой эмэгтэй хүн болохыг нь мэдрүүлснээрээ, сэтгэл ханамжгүй гэж хэлж чадахгүй ч сонирхолгүй гэвэл арай онох сексийн ертөнцөд нь тэсрэлт хийснээрээ илүү байх. Бүр хамаагүй илүү шүү. Нөхрөө хуурсан эмэгтэй хүн яадаг вэ? Гэмээ цайруулахын тулд илүү сайн эхнэрийн дүрд тоглож, хөлбөмбөгийн нэвтрүүлгийн гурван минутын завсарлагаанаар өөрийгөө эзэмдэхийг түүнд зөвшөөрч, гэхдээ угаалгынхаа өрөөнд толины өмнө өөрийнхөө нас ахиж буй биеийг сонжин эргэлдэхдээ санаа алддагаа больдог. Харин би дахиад хэзээ ч нөхөртэйгөө ойртож чадахгүйгээ мэдэж байлаа. Бас хэзээ ч франц хэл зааж чадахгүйгээ...

-Чи намайг хүсч байна уу?
-Чи яаж мэдсэн юм бэ?
Илтэд өдөж аальгүйтсэн, эрээгүй хэлбэл уриалан дуудаж өөрөө энгэрийнхээ товчийг тайлсан эхний мессежийг бичих үедээ би түүнээс “Чи яаж мэдсэн юм бэ?” гэх тийм эрс шулуухан сэтгэл хөдөлгөм хариу ирнэ гэж бодоогүй. Мэдээж тэр надад таалагддаг байсан. Мэдээж хэрэг бид сээтгэнэж байсан. Гэхдээ тодорхой хэмжээнд, тохирох хүрээнд, тогтсон дүрмийн дагуу, тун эелдгээр! Миний өөрийгөө хүндлэх ухамсарт оюун хийгээд нэр төрөө эрхэмлэх гэр бүлийн хүмүүжил хэзээ ч намайг танилцаад удаагүй залуутайгаа дээд зэрэглэлийн зочид буудлын диван дээр даашинзаа тайлахыг, дараа нь тун ичгүүртэйгээр хаягдахыг хүлээн зөвшөөрөхгүй байсан. Ихэмсэг, хүйтэн тэр залуугийн дурлалт бүсгүй нь болох зиндааны хүн биш гэдгээ би мэддэг байсан ч түүнээс бусад нь надад байгаа гэж итгэж байлаа. Үгүй ядаж л, өөртөө тийнхүү итгүүлж байлаа. Яагаад заавал хайр дурлал дараа нь дотно харилцаа гэж? Эхлээд хүсэл тачаал, дараа нь хайр дурлал байж болдоггүй юм уу гэсэн барууны үзэлдээ хөтлөгдөж, бүхнийг буруу эргүүлсэн ганц мессежиндээ ээрэгцэн хөтлүүлсэн. Үгүй ээ, эсвэл ямар ч аргаар хамаагүй түүнийг өөрийн болгохыг хүссэн байх. Магадгүй би тэрэнд ухаангүй дурласнаа нууж байсан байх. Бүх зүйл яг л "Хэдгэнийн нислэг" шиг хурдан өрнөж, пиво, шүршүүр, ор, ор, ор, шүршүүр, пиво. Дараа нь нэг хөнжилд хэвтэхийн оронд нөгөө талын диван дээр тамхи баагиулан хайнгадуухан суугаад, хүсэл нь ханасан эзний "хямдхан охин" гэсэн харц намайг хайрахад л би түүний хувьд хэн ч биш болсноо ойлгосон. Хэн ч биш болсныхоо дараа харин хэтэрхий удаан шаналж билээ. Хэн нэгэн болохоосоо өмнө хэтэрхий удаан өөрийгөө шийтгэж билээ. Хэрвээ тийм явдал болоогүй бол би түүний хувьд хэн ч болж болох байснаа ойлгож билээ. Эргэцэж гүйцсэн, элийрч солиорсон нойргүй шөнүүдийн нэгэнд би эр хүнд сайхан секс хэрэггүй, эр хүнд үнэтэй секс л хэрэгтэй гэдгийг ухаарч билээ.

-"Бүх зүйл сайхан байлаа, тэр цаг мөчийг хүртэл..." гэдэг харамсал харилцааны үе шатуудын хаа нэгтээ гомдлоор зангилагдан, гутралаар оосорлогдож "Энэ харилцааг аварч үлдэх үү, эс бөгөөс алдаж орхих уу?" гэсэн асуултын дор дүүжлэгдэж байдаг байх.

Харин энэ асуулт намайг дөч гарсны дараа, одоо л нэг амьдрал цэгцрэх нь дээ гэдэг насанд эрчимтэйгээр ээрэх болсон юм. Нөхөр маань гэнэт л дааж дийлдэшгүй их ажилтай болж оффис дээрээ хонож өнждөг болох хүртэл, хорин жил холбоотой байх нь битгий хэл нэрийг нь ч дурсдаггүй, асуувал аль хэдийнэ зүсийг нь мартсан арван жилийнхэнтэйгээ нийллэгт явах нь ихсэх хүртэл, утсанд нь мессеж байн байн ирж, уншихаараа "Энэ Батаа ядаргаатай юм аа. Ганц нэг биллиард цохьё гэнээ. Яах вэ, хөгшөөн" хэмээн түгдчих хүртэл, танилцсанаасаа хойш нэгэн хэвийн байсан, надад бол тун дажгүй санагддаг үс засалтдаа анхаарч, үнэртэй усаа солих хүртэл, миний хувцаслалтыг шүүмжлэх үгс нь илт эмэгтэйлэг болж хувирах хүртэл, "Бурхан минь тийм л биш байгаасай" гэж хүсэх тусам тийм байхаас өөр аргагүй шалтгаанууд өч төчнөөнөөрөө гарч, эцэст нь өөрөө үнэнээ улайн хөлд сөгдөх хүртэл бүх зүйл ид шидийн биш ч гэлээ эгэл амьдрал дээр бол хангалттай сайхан байлаа. Хууртагдсан эмэгтэй хүн хуурсан эрэгтэй хүндээ гомдож, түүнийг үзэн ядаж, эцэст нь түүнээс өшөө авахыг хүсдэг. Байгалийн зөн. Яадаг юм, тэр намайг өвтгөж байгаа бол би ч бас түүний үнэ цэнэтэй бүхнийг уландаа гишгэнэ. Тэр миний сэтгэлийг уландаа гишгэж, үнсэнд хутгаж хаясантай адил... Харин би өшөөгөө тун амттай авсан. Тэр миний гэсэн бүхнийг өөр эмэгтэйд өгч чадаж байгаа бол би ч бас тааралдсан, таалагдсан эхний эрд ганцхан түүнийх гэж хадгалдаг биеийг нэг удаа харамгүй зориулж, ганцхан нөхрийнхөө үнссэн нууц мэнгийг үзүүлнэ, тэгэхээс тэгэх гэж. Энэ үед багын найз гэнэт гараад ирсэн. Тэр лав хоёр хүүгийн минь эцгийн толгойг эргүүлэх ховор гоо үзэсгэлэнг буруу цагт илгээсэн муу зүгийн элч нарын явуулга байж таараа. Харин надад тэд арай энэрэнгүй хандаж буруу хүнийг зөв цагт илгээсэн. Нөхрөөсөө өөр эр хүний харцыг татах, хүслийг даллан дуудах нь эмэгтэй хүн болж төрсний бас нэг бахархал, бүсгүй хүн болж төрснөө мэдрэх амттай, адтай урвалт ч юм уу. Багын найз нууц мэнгийг минь үнсэн "Би эхнэртэйгээ ойртохдоо ганцхан чамайг төсөөлдөг байсан" хэмээн шивнэж байхад би "Хохь чинь" хэмээн дотроо нөхөртөө шивнэж байсан. Дараа нь би нөхрөө уучилсан ч, өөрийгөө уучилж чадаагүй юм.

-"Ингээд би эмэгтэй хүн болчихлоо гэж үү?" Итгэмээргүй санагдана. Итгэж чадахгүй байгаа эмэгтэй хүний "юм үзсэн" нүдээр охин насаа үдсэн байрнаас үнсэлтээр үдүүлэн гарсныхаа дараа төрөлх хотоо анхны удаа харж байгаа юм шиг хачирхан ширтлээ. Бүх зүйл нэг л өөр харагдана. Яг юу нь? Гудамжаар зөрөх хүмүүс, машинууд, шүгэл үлээх цагдаа, бүүдгэр оройны тэнгэрт сүргээрээ нисэх нүүдлийн биш нуттийн шувууд, замын хажуугаар эгнэсэн нүцгэн моддод нэг л өнгө давамгайлаад байна. Цагаан цэнхэр! Түүний унтлагын өрөөний ханын цаас, дараа нь миний өвдсөндөө жийхэд хуниралдсан дэвсгэр даавуу яг тийм цагаан цэнхэр өнгөтэй байсан. Үгүй ээ, үгүй. Хот бүхэлдээ улаан өнгөтэй болчихсон юм уу. Улаан ороолт, бээлий, Санта Клаус, гэрлэн дохио, улаан уруул, даарсандаа улайсан хацарнууд. Улаан! Найз хөвгүүн маань орон дээрх улаан толбыг хараад, өвөр дээрээ намайг суулган, үс зөөлөн илж, духан дээр үнэрлэнгээ "Одоо зүгээр, за?" гэж шивнэсэн. Хүмүүс нэг л өөр айвуу тайван алхаад байх шиг. Яг л тэд нэг нууцтай болчихоод, түүнийгээ бусдад мэдэгдэхгүй гэсэндээ эмээнгүй хянамгай гишгээд байх шиг. Шинэ жилийн өмнөх хотын агаарт шинэ өөр үнэр нэмэгдчихэж. Цасны үнэртэй хамт нялуун мансуурмаар, хөөсөн чихрийн гэмээр үнэр! Тэрний үнэр... Тэгтэл гэнэт дургүй хүрээд ирэв. "Тэр ер нь тэгэх гэж намайг гэртээ дуудсан юм биш байгаа?". "Би чамд хайртай" гэсэн үг нь ч бас худлаа байвал яах вэ? Түүнийг үзэн ядмаар санагдана. "Би бэлэн биш байсан шүү дээ!". Бид хоёр хэрвээ гэрлэхгүй бол би хэнд ч хэрэггүй, үнэ цэнэгүй амьтан болж үлдэнэ гэхээс үхтлээ айлаа. Үнэ цэнэ. Эмэгтэй хүний үнэ цэнэ ердөө л энэ гэж үү? Бүх зүйл ихэд тээртэй, хот дэндүү их чимээтэй санагдана. Өвдгөө тэврэн мэгшиж дууссаны минь дараа тэр намайг тэврээд “Чи одоо ганцхан минийх гэж хэлсэн. Тийм ээ би чинийх! Чи харин ганцхан минийх тийм үү?